Anastazy Stanisław Landau, który przyszedł na świat 18 sierpnia 1876 roku w Żychlinie, a zmarł 6 lutego 1957 roku w Warszawie, był znanym polskim lekarzem internistą.
Jego wkład w medycynę i działalność na rzecz pacjentów na długo pozostanie w pamięci.
Życiorys
Urodziny Anastazego Landaua miały miejsce w rodzinie Hermana Landaua oraz Marii z Lasmanów. W 1894 roku zakończył edukację w V Państwowym Gimnazjum w Warszawie i zainaugurował swoje studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Proces kształcenia zakończył w 1899 roku, a następnie rozpoczął pracę na oddziale chorób wewnętrznych w Szpitalu Dzieciątka Jezus. W roku 1910 uzyskał członkostwo w Towarzystwie Naukowym Warszawskim. W tym samym okresie był laureatem nagrody Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego za swoje publikacje związane z tematyką medyczną, co umożliwiło mu wyjazd na dalsze kształcenie. Pracował w klinikach we Frankfurcie, a później w Berlinie.
Po rozpoczęciu I wojny światowej, Landau został zmobilizowany i przydzielony do pełnienia funkcji ordynatora w szpitalu wojskowym w Płocku. Następnie przeniesiono go do Sankt Petersburga, gdzie od 1917 roku przez okres jednego roku był specjalistą klinicznym zajmującym się toksykologią w Głównym Komitecie Chemicznym, który działał przy Głównym Zarządzie Artylerii Rosji. W 1921 roku objął stanowisko ordynatora oddziału chorób wewnętrznych w Szpitalu Starozakonnych na Czystem (obecnie znanym jako Szpital Wolski), gdzie pracował aż do wybuchu II wojny światowej.
Po kampanii wrześniowej, Landau podjął decyzję o wyjeździe do Wielkiej Brytanii. Od 1942 roku przez pięć lat był starszym ordynatorem w szpitalu im. Ignacego Jana Paderewskiego w Edynburgu. Po powrocie do Polski w 1947 roku ponownie objął stanowisko ordynatora w Szpitalu Wolskim. W 1951 roku został profesorem chorób wewnętrznych w warszawskiej Akademii Medycznej. Od 1954 roku, aż do momentu swojej śmierci, kierował Katedrą i Kliniką Chorób Wewnętrznych w Studium Doskonalenia Kadr Lekarskich. W roku 1952, został wybrany na członka tytularnego Polskiej Akademii Nauk, a po śmierci nadano mu status członka rzeczywistego.
Anastazy Landau znalazł swoje miejsce wiecznego spoczynku w grobowcu rodzinnym usytuowanym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 81-2-9). W tym samym grobowcu spoczywają także jego syn Stefan Andrzej (1908–1930), który był studentem medycyny na Uniwersytecie Warszawskim oraz żona Wanda, z domu Tenczyńska, zmarła 14 stycznia 1985 roku.
Dorobek naukowy
Dorobek badawczy Anastazego Landaua jest niezwykle bogaty, obejmując 246 prac naukowych. Wraz z Marią Werkenthin, odegrał kluczową rolę w rozwoju bronchoskopii w Polsce, stając się jednym z jej pionierów.
Był pierwszym lekarzem, który wprowadził zastosowanie insuliny protaminowo-cynkowej. W swoich badaniach szczegółowo opisał mechanizmy funkcjonowania tego leku, co miało duże znaczenie dla diabetologii.
Jego wkład w wiedzę medyczną obejmuje także publikację dotyczącą chorób tarczycy, która została wydana w 1939 roku w Los Angeles jako część „Złotej Księgi Medycyny”. Praca ta zyskała uznanie w środowisku medycznym za swoją jakość i innowacyjność.
W ramach swojej działalności w Szpitalu Wolskim, Anastazy Landau stworzył pracownię biochemiczną, w której prowadził różnorodne badania. Działał tam nad projektami, które nie były realizowane w standardowych laboratoriach, wnosiąc tym samym nową jakość do badań biochemicznych w Polsce.
Członkostwo
Anastazy Landau był aktywnym uczestnikiem wielu towarzystw i stowarzyszeń, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój nauki i medycyny w Polsce oraz poza jej granicami. Jego przynależność do różnych organizacji podkreśla znaczenie społeczności medycznej, z którą współpracował przez całe życie zawodowe.
- Towarzystwo Lekarskie Warszawskie,
- Towarzystwo Naukowe Warszawskie,
- Stowarzyszenie Lekarzy Polskich,
- Związek Lekarzy Państwa Polskiego,
- Towarzystwo Internistów Polskich,
- Archives des maladies du coeur et des vaisseaux – członek korespondent (Francja),
- Królewskie Towarzystwo Lekarskie (Wielka Brytania),
- Polska Akademia Nauk.
Ordery i odznaczenia
W zasobach historii można znaleźć liczne osiągnięcia Anastaszego Landau, które wskazują na jego wkład w rozwój kraju poprzez działalność publiczną.
- krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 18 stycznia 1951,
- złoty krzyż zasługi, który otrzymał 1 maja 1952,
- medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 13 stycznia 1955.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: STEFAN ANDRZEJ LANDAU, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 03.03.2018 r.] .
- M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13.01.1955 r. nr 0/113 - na wniosek Ministra Zdrowia.
- M.P. z 1952 r. nr 47, poz. 645 „za zasługi w pracy zawodowej”.
- M.P. z 1951 r. nr 8, poz. 121 „w związku z jubileuszem 50-lecia pracy lekarskiej, naukowej i pedagogicznej”.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Abe Coleman | Bronisław Wieczorkiewicz | Włodzimierz Małowiejski | Rajmund Sołoniewicz | Wiktor Tylski | Wojciech Fijałkowski | Roman IndrzejczykOceń: Anastazy Landau